Μία γυναικεία ιστορία

Ο ήρωας της ιστορίας αυτής είμαι εγώ. Μία γυναίκα που από παιδί αγαπάει την ελευθερία. Που πιστεύει από πάντα στην ισότητα των ανθρώπων. Που αρνείται τα κοινωνικά στερεότυπα και αγωνίζεται ενάντια σε αυτά από έφηβη. Για την Ημέρα της Γυναίκας, ήθελα να κάνω μία προσωπική αναφορά στις γυναίκες που με έχουν εμπνεύσει με το έργο τους και τη ζωή τους. Θαυμάζω πολλές ακτιβίστριες που άλλαξαν τη ροή της ιστορίας μας, κατέγραψα λοιπόν κάποιες και άρχισα να γράφω για αυτές. Ήταν το βράδυ της Καθαράς Δευτέρας. Είχα βγει όλη μέρα και ήμουν κουρασμένη. Τυχαία τότε, η κόρη μου μου έστειλε το τραγούδι που έγραψε η φίλη της, η Ελένη. 

Άφησα το γράψιμο και άκουγα τους στίχους: «Ζω για να υπάρχω ή ζω για να σωθώ; Ψάχνω ένα νόημα μπας και λυτρωθώ. Δε θα με σταματήσει κανείς από το να ανοίξω τα μάτια και να βλέπω μόνο χρώματα. Δεν ξέρετε πόση σημασία έχει το να αγαπάς και φαίνεται». Μου άρεσε πολύ το τραγούδι και τηλεφώνησα στην Κωνσταντίνα για να της το πω. Την πέτυχα στο σπίτι της μαζί με τις φίλες της και με έβαλε ανοικτή ακρόαση. Ξεκινήσαμε να μιλάμε. Η συζήτηση κάποια στιγμή έφτασε στο θέμα των σχέσεων και από εκεί στους συμβιβασμούς που χρειάζεται να κάνει η γυναίκα σε μία σχέση.

Φυσικά, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν είμαι η γυναίκα που εύκολα συμβιβάζεται και αυτό έχει το κόστος του. Όταν το ανέφερα στη συζήτηση, τα κορίτσια άρχισαν να γελάν. Άλλωστε δε νομίζω και αυτές να συμβιβάζονται εύκολα. Κάπου εκεί ανάμεσα στα γέλια, ακούστηκε πολύ σοβαρή η Κατερίνα, η άλλη φίλη της κόρης μου, να λέει με δυνατή φωνή σε εμένα: «Είσαι μία γυναίκα που έχει ζήσει έντονες εμπειρίες και έχει πετύχει πολλά στη ζωή της. Είναι λογικό να μην συμβιβάζεσαι».

Τα γέλια σταματάν, τα κορίτσια μιλάν μεταξύ τους και εγώ βλέπω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια τους. Νιώθω την κόρη μου να με θαυμάζει. Μου αρέσει πολύ αυτό. Επίσης, μου αρέσει πολύ η σοφία αυτών των κοριτσιών των 20 χρόνων που αγωνίζονται να βρουν την ταυτότητα τους σε ένα κόσμο που δεν τις βοηθάει πολύ. Λίγο μετά, κλείνουμε το τηλέφωνο. Ξαφνικά αρχίζω να κλαίω με αναφιλητά για πολύ ώρα. Ξεπλένω από πάνω μου τα βλέμματα απόρριψης των γονιών μου, των δασκάλων μου, των φίλων μου και των συντρόφων μου. Όλα αυτά τα βλέμματα που με έσπρωχναν να αποδεικνύω συνέχεια την αξία μου και να μην ηρεμώ ποτέ. Κάποια στιγμή σταματάω να κλαίω. Σηκώνομαι, πάω στον ολόσωμο καθρέπτη μου, με κοιτάω καλά, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, μου χαμογελάω και μου μιλάω: «Ξέρεις κάτι; Είμαι πολύ περήφανη για εσένα. Έχεις καταφέρει τόσα πολλά. Ίσως και λίγα περισσότερα από όσα θα έπρεπε. Λυπάμαι όμως ειλικρινά που δε μου έμαθαν ποτέ να σε αγαπάω όπως ακριβώς είσαι. Το καλό βέβαια είναι πως πλέον το μαθαίνω μόνη μου». Μετά ξεντύθηκα, ξάπλωσα στο κρεββάτι μου και κοιμήθηκα ίσως τον πιο γλυκό ύπνο της ζωής μου.