Art, pray & love: Ό,τι μου έμαθε η Ρώμη

Μέχρι πρόσφατα, οι επιστήμονες όριζαν ως απαραίτητα στοιχεία για μία καλή ζωή είτε τη χαρά, την ευχαρίστηση και την απόλαυση είτε τον σκοπό, το νόημα και τους στόχους. Πλέον όμως, θεωρούν πως υπάρχει και ένα τρίτο βασικό στοιχείο για μία καλή ζωή και αυτό είναι ο ψυχολογικός πλούτος όπως αυτός προκύπτει μέσα από την υπέρβαση των ορίων μας. Δηλαδή να ζούμε συνειδητά πολλές διαφορετικές εμπειρίες -όχι απαραίτητα ευχάριστες-, που αλλάζουν την οπτική μας και τονώνουν την περιέργειά μας για μάθηση. Αλλάζουν ουσιαστικά τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και κατ' επέκταση εμάς τους ίδιους.

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να είμαστε ανοικτοί σε αυτά τα βιώματα, αλλά κυρίως να θέλουμε να βγούμε εκτός της ζώνης άνεσής μας για να περπατήσουμε σε μονοπάτια άγνωστα τα οποία όμως θα μας εξελίξουν απίστευτα. Μία τέτοια εμπειρία ήταν και για εμένα η Ρώμη. Πήγα για 18 μέρες τον Αύγουστο για να παρακολουθήσω εντατικά μαθήματα της ιταλικής γλώσσας, χάρη σε μία υποτροφία που πήρα από το Ιταλικό Ινστιτούτο.

Ένα Σάββατο λοιπόν, βρέθηκα μόνη, σε μία πόλη γεμάτη με κόσμο λόγω του Ιωβηλαίου αλλά και των διακοπών, να αντιμετωπίζω από την πρώτη στιγμή πρωτόγνωρες για εμένα καταστάσεις από την άνεση του άγνωστου κόσμου να μου μιλάει στον δρόμο σαν να είμαστε γνωστοί μέχρι τη χαοτική συγκοινωνία που με ανάγκασε τελικά να περπατάω μεγάλες αποστάσεις καθημερινά για να κάνω όλα όσα θέλω.

Αρχικά προσπάθησα να γνωρίσω τους Ιταλούς και να προσαρμοστώ στη ζωή τους. Παρατήρησα πως σέβονται πολύ τους κανόνες. Υπάρχει παντού μία αυστηρή τάξη. Είδα εργοτάξια σε πολλά τμήματα της πόλης που ήταν τόσο τακτοποιημένα όσο το σαλόνι του σπιτιού μου. Οι δε εργάτες τόσο περιποιημένοι που κυριολεκτικά καθόμουν και τους χάζευα.

Επισκέφτηκα τις άπειρες εκκλησίες τους για να διαπιστώσω πόσο βαθιά θρησκευόμενοι είναι και φυσικά λάτρεψα τις εικόνες της Παναγίας στη γωνιά των οικοδομών, σαν μικρά παρεκκλήσια στήριξης στην αγχωτική καθημερινότητα τους. Φυσικά εντυπωσιάστηκα από τα τεράστια μουσεία και τις συγκλονιστικές εκθέσεις που είδα. Η τέχνη είναι διάχυτη παντού. Και οι άνθρωποι στη Ρώμη κυριολεκτικά μεγαλώνουν μέσα σε αυτή, γεγονός που τους κάνει αυθόρμητα και αβίαστα σοφιστικέ. Μου άρεσε πολύ η χαλαρή ευγένεια τους. Και αγαπούν πολύ την Ελλάδα. Ποτέ ξανά δεν ένιωσα τόσο ωραία όσο εδώ να λέω πως είμαι Ελληνίδα.

Και ναι, μπορεί κάποια στιγμή να «πνίγηκα» από το πολύ μπαρόκ και να έψαχνα απεγνωσμένα να βρω λίγη σύγχρονη τέχνη κρυμμένη στα palazzi του 1600, αλλά ταυτόχρονα γέμιζα με θαυμασμό για το ανθρώπινο μεγαλείο που τα δημιούργησε όλα αυτά. Η ενέργεια της πόλης άλλαζε συνεχώς και με ταξίδευε σε άλλες εποχές.

Ταυτόχρονα βέβαια στη σχολή γνώρισα κόσμο από όλες τις ηπείρους της γης: από τη Ρωσία μέχρι την Βραζιλία και από την Ελβετία μέχρι την Ακτή Ελεφαντοστού. Οι συμμαθητές μου είχαν φυσικά πολύ διαφορετικές συνήθειες από εμένα, όμως αλληλεπιδρούσαμε με σεβασμό και εκτίμηση, γιατί είχαμε ένα κοινό βασικό χαρακτηριστικό: αγαπούσαμε όλοι μας τους διαφορετικούς πολιτισμούς. Αυτό ακριβώς ήταν και το πνεύμα της σχολής: η μάθηση μέσα από την ανοικτή επικοινωνία. Έμαθα λοιπόν να ακούω με ανοικτό μυαλό όλα όσα ο άλλος θέλει να μοιραστεί μαζί μου.

Μέσα σε 18 μέρες, λοιπόν, έζησα πολλές μικρές περιπέτειες που με έσπρωξαν να ξεπεράσω τα όρια της ζώνης άνεσής μου και να αναπτύξω νέες ικανότητες για να μπορέσω τελικά να έρθω ακόμα πιο κοντά σε εμένα αλλά και σε όλον αυτόν τον απίστευτα ενδιαφέροντα κόσμο που υπάρχει εκεί έξω.