Costly, not expensive
- Irini
- Jan 11
- 4 min read
«I hear very often that Hermès is very expensive. It’s not expensive, it is costly». Σε μια πρόσφατη δήλωσή του, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του γαλλικού οίκου Hermès Pierre-Alexis Dumas απαντά στην ερώτηση που του απευθύνει η δημοσιογράφος, μιλώντας για τις πολυπόθητες τσάντες του οίκου. Σε ελεύθερη μετάφραση: δεν είναι κοστοβόρες ή ακριβές· είναι μια επένδυση και μια ένδειξη εμπιστοσύνης στην όλη διαδικασία παραγωγής τους, σχεδιασμού και τέχνης, ώστε να έχεις στα χέρια σου ένα πραγματικό έργο τέχνης, που είναι αξιόπιστο.
Chanel, Louis Vuitton, Hermès καλά κρατούν τα σκήπτρα των πιο επιθυμητών brands πολυτελείας, εδώ και πολλά χρόνια, το οποίο μεταφράζεται σε υψηλή ζήτηση και αυξανόμενο κόστος πώλησης, ειδικότερα την τελευταία πενταετία. Κι όσο επιστρατεύονται τα μεγαλύτερα μυαλά του marketing, influencers και εμφανίσεις στο κόκκινο χαλί, στην άλλη όχθη, μεγάλες αλυσίδες υπεραγορών παράγουν viral τσάντες σε απολύτως προσιτές τιμές για έναν μέσο καταναλωτή.
Η επιθυμία γύρω από τα προϊόντα πολυτελείας (aka luxury brands) υπάρχει γιατί, όπως έχω διαπιστώσει μετά από 18 χρόνια στον χώροτης μόδας, προσφέρουν αρχικά την αίσθηση κύρους. Ιδιαίτερα κατά τις δεκαετίες του '80 και του '90, το να έχει κάποια γυναίκα μια Chanel 2.55 για παράδειγμα ήταν ένδειξη επιτυχίας, καλαισθησίας, κοινωνικής καταξίωσης. Κι αν αυτό δε σου θυμίζει κάτι, να σου θυμίσω το iconic σήριαλ «Sex and the City» – ένα απλό καθημερινό sprint της Sarah Jessica Parker ήταν αρκετό για να γίνουν τα Manolo Blahnik το όνειρο της κάθε trendsetter.
Η αυτοπεποίθηση που αισθάνεσαι, το διαχρονικό στυλ, η υψηλή ποιότητα είναι βασικά στοιχεία των luxury brands. Και φυσικά δεν ξεχνάμε την εξατομικευμένη εμπειρία που προσφέρουν στους πελάτες τους, κάνοντάς τους να νιώθουν όχι μόνο ξεχωριστοί, αλλά μοναδικοί. Η φρενίτιδα και ο υπερκαταναλωτισμός που επικρατούν τις τελευταίες δεκαετίες σε ανθρώπους που επιθυμούν να έχουν στην κατοχή τους ένα τέτοιο κομμάτι ή και περισσότερα έχουν οδηγήσει ακόμη και στην πτώχευση κάποιων οικογενειών, αφού οι υπέρογκοι λογαριασμοί δεν κατάφερναν ποτέ να καλυφθούν. Το δόγμα «έχω άρα είμαι» καλά κρατεί.
Τα social media έχουν μπει για τα καλά σε αυτό το παιχνίδι, αντικαθιστώντας -δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό- τα ένδοξα fashion editorials των περιοδικών. Και το κυνήγι των «brand hunters» συνεχίζεται, με την Birkin bag να γίνεται το Άγιο Δισκοπότηρο των απανταχού influencers. Σε μικρότερη κλίμακα τώρα, έρχονται οι δημόσιες local εμφανίσεις, σε συγκεκριμένους κύκλους, που ακριβώς επειδή ασπάζονται αυτό το δόγμα -του «έχω άρα είμαι»- θα ρίξουν υποτιμητικά το βλέμμα τους σε κάθε καλεσμένο, κοστολογώντας την αξία του ως ανθρώπου από τα brands που φέρει.
Αξίζουν όμως όλα τα παραπάνω το μισό ή και ολόκληρο το ετήσιο εισόδημα ενός μέσου εργαζόμενου στην Ευρώπη; Και τελικά πόσοι είναι αυτοί οι πελάτες που μπορούν και στηρίζουν οικονομικά αυτά τα brands, συνεχίζοντας να είναι βιώσιμες και ιδιαίτερα κερδοφόρες επιχειρήσεις;
Το έχω σκεφτεί τόσες πολλές φορές όσες λαχτάρησα τα ολόλευκα super chic slingbacks της Prada με τα απλικέ λουλούδια – αμέτρητες! Κι άλλες τόσες έχω ακούσει σε παρέες πόσο τέλεια θα ήταν να κερδίζαμε το λαχείο και να φτιάξουμε την ντουλάπα των ονείρων μας. Αυτό που μας κρατάει να μην το κάνουμε είναι δυο βασικοί λόγοι. Πρώτον, είμαστε ενήλικες με οικονομικές υποχρεώσεις. Υψηλές, αφού πλέον όλα έχουν εκτοξευθεί, υπηρεσίες και αγαθά, και φυσικά έχουμε προτεραιότητες: φροντίδα οικογένειας, πάγια έξοδα... Δεύτερον, δεν παίρνουμε λαχείο! Θα μου πεις τώρα, η Chanel εσένα θα σκεφτόταν όταν κοστολογούσε την mini flap bag της από την Cruise συλλογή 2024-2025 στα μόλις 5.500 ευρώ; Προφανώς και όχι. Ωστόσο, επιθυμούμε βαθιά ένα κομμάτι από τους πιο ονομαστούς οίκους μόδας. Γιατί όμως; Είναι το άπιαστο, το ανέφικτο που μας δημιουργεί αυτή τη λαχτάρα; Αυτή την έξαψη, την έκρηξη ενδορφινών;!
Για εμένα πάντως, είναι η ιστορία. Η προσωπικότητα που κρύβεται πίσω από κάθε αντικείμενο, η σκέψη, η δημιουργία, η τέχνη που χρειάζεται για να δημιουργηθεί ένα και μοναδικό κομμάτι και θα αξίζει να επενδύσω τα χρήματα από το λαχείο που λέγαμε. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, ακόμη κι αν το κέρδιζα, θα προτιμούσα να εξασφαλίσω βασικές ανάγκες εφ’ όρου ζωής κι έπειτα να βουτήξω στο συναρπαστικό ταξίδι του thrifting με preloved κομμάτια -από γνωστούς οίκους ή μη- που έχουν μια ιστορία να διηγηθούν. Σε πολλές περιπτώσεις και με καλύτερη κατασκευή και υλικά απ’ ό,τι τα βρίσκουμε σήμερα. Θα επένδυα σε tailor made κομμάτια, σε εταιρείες που σέβονται τους εργαζομένους τους, που αγαπούν τον πλανήτη. Σε μικρούς κατασκευαστές που έχουν μια Τέχνη στα χέρια τους, όπως η υποδηματοποιία. Και φυσικά θα ταξίδευα. Όλα αυτά όταν κερδίσω το λαχείο. Κι εσύ κι εγώ.
Μέχρι τότε, προτείνω να ψάξουμε γύρω μας για αξιόλογους δημουργούς και τεχνίτες. Με σεβασμό στο έργο και στον κόπο τους και να επενδύσουμε σε προϊόντα που σίγουρα είναι ξεχωριστά, αλλά πάνω από όλα με ποιότητα και μεράκι. Κι όλα αυτά αφού το ψυγείο μας είναι γεμάτο και το ενοίκιο πληρωμένο. Η προσωπική μου αγαπημένη Emma Watson είχε πει πριν κάποια χρόνια: «You have a family to feed. Not a community to impress». Και θα συμπληρώσω: να σε ενδιαφέρει να εντυπωσιάζεις την κοινωνία με την παιδεία, την ευγένεια και την καλοσύνη σου. Και γιατί όχι με ένα εμπνευσμένο outfit απ’ όπου κι αν προέρχεται. Slay queen!
Καλή χρονιά και, μέχρι την άλλη Παρασκευή, σε φιλώ!
