Slow down girl!
- Irini
- Jun 23
- 4 min read
«Περίμενε λιγάκι, αγάπη μου» – Η τέχνη της υπομονής, του σωστού timing και του να μην τρέχεις παντού
Αν με έβλεπες ένα πρωινό πριν λίγα χρόνια, θα ήμουν κάπου μεταξύ καφέ-στο-χέρι, κινητό-στο-αυτί, παιδί-στο-κάθισμα-πίσω (του ταξί, δεν οδηγώ) και βήμα ταχύ προς κάπου που «έπρεπε να είχα φτάσει ήδη», φορώντας φούστα-μολύβι και την ελπίδα ότι δε θα τσαλακωθεί πριν από την πρώτη φωτογράφηση. Αν με έβλεπες σήμερα, πιθανότατα θα με πετύχαινες να λέω στην κόρη μου «όχι, δεν μπορείς να βάλεις γαλότσες με το μαγιό σου και το τόξο θα το αφήσεις σπίτι», την ώρα που εξηγώ στον άντρα μου πώς να βάλει σωστά το πρόγραμμα στο πλυντήριο (ναι, ακόμα).
Η ζωή μου σήμερα είναι ένα κοκτέιλ από οικογενειακές υποχρεώσεις, deadlines, συναισθηματική εργασία και λιγάκι concealer κάτω από τα μάτια – και σε όλα αυτά προσπαθώ να είμαι και γυναίκα. Όχι, δεν το παίζω υπερηρωίδα. Παλιά προσπαθούσα. Τώρα… κάνω slow down. Κι αυτό άλλαξε τα πάντα.
Μέσα σε όλα -το παιδί, τον γάμο, τη δουλειά, την εικόνα- ανακάλυψα τρεις μεγάλες, σιωπηλές αλήθειες: την αξία της υπομονής, τη δύναμη του σωστού timing και την ανάγκη να μην τρέχεις παντού, ειδικά με τακούνια (ή πιτζάμες – ανάλογα την περίσταση).
Μητρότητα: το απόλυτο crash test στην υπομονή
Αν νομίζεις ότι έχεις υπομονή, απλά περίμενε να προσπαθήσεις να πείσεις ένα τρίχρονο να φάει μπρόκολο. Ή να μην κολλήσει αυτοκόλλητα στην τουαλέτα. Ή να κοιμηθεί πριν τις 11:30 ενώ εσύ έχεις παρουσίαση στις 8 το πρωί. Η μητρότητα είναι η ολυμπιάδα της υπομονής.
Αλλά ξέρεις κάτι; Με δίδαξε κάτι υπέροχο: όλα έχουν τον χρόνο τους – όλα ωριμάζουν, όταν είναι έτοιμα· όχι όταν το θες εσύ.
Δεν μπορείς να επισπεύσεις το πότε θα κόψει το παιδί την πάνα. Ούτε πότε θα κοιμηθεί τη νύχτα χωρίς να έρθει να χωθεί ανάμεσα σε εσένα και τον άντρα σου (συνήθως κλοτσώντας εσένα, για κάποιο λόγο). Αλλά μπορείς να σταματήσεις να πολεμάς τον χρόνο και να αρχίσεις να τον παρατηρείς. Και ξαφνικά, βλέπεις την υπομονή όχι σαν αδυναμία, αλλά σαν την πιο θηλυκή σου υπερδύναμη.
Γάμος: όταν το timing δεν αφορά πια τα ραντεβού, αλλά το ποιος θα βγάλει τα σκουπίδια
Αν η μητρότητα σε διδάσκει υπομονή, ο γάμος σε μαθαίνει το πραγματικό νόημα του timing. Στα πρώτα χρόνια του γάμου μας, με τον άντρα μου λειτουργούσαμε σαν πρόγραμμα γυμναστηρίου: οργανωμένα, αυστηρά, όλα να γίνουν στην ώρα τους. Ώσπου, κάποια στιγμή, συνειδητοποιήσαμε ότι η συντροφικότητα δεν θέλει ρολόι – θέλει συγχρονισμό. Το να πεις «δεν είμαι έτοιμη να μιλήσουμε για αυτό τώρα, αλλά θέλω να το λύσουμε» είναι δείγμα ωριμότητας. Όπως και το να μη βιάζεις μια συζήτηση, μια αλλαγή ή και μια συγγνώμη.
Το κατάλληλο timing στον γάμο είναι όταν μάθεις πότε να σιωπάς και πότε να μιλήσεις. Πότε να στηρίξεις και πότε να αφήσεις χώρο. Πότε να πάτε μαζί διακοπές και πότε να του πεις: «Αγάπη μου, πήγαινε εσύ με τα παιδιά στην πεθερά – εγώ θα μείνω μόνη μου με ένα κρασί και ένα ντοκιμαντέρ για γυναίκες πολεμίστριες». Και να είσαι κι εσύ εκεί όταν το χρειαστεί.
Slow down = Self care χωρίς hashtags
Και εκεί που, ανάμεσα σε μαγειρική, προθεσμίες και πλύσιμο ροζ καλτσών, κοντεύεις να ξεχάσεις ότι κάποτε ήσουν κορίτσι με όνειρα, εκεί σε χτυπάει μια σκέψη: «Πότε σταμάτησα να ζω και άρχισα μόνο να προλαβαίνω;»
Η απάντηση είναι: όταν πίστεψα πως ο χρόνος είναι εχθρός και όχι σύμμαχος. Όταν πίστεψα ότι η μητέρα και η σύζυγος πρέπει να είναι πάντα εκεί πριν καν τη φωνάξεις. Αλλά… δε χρειάζεται. Και δε γίνεται.
Έκανα slow down με τον πιο απλό τρόπο:
Ξύπνησα ένα Σάββατο και δεν έκανα τίποτα. Καθόλου παραγωγικό. Καθόλου «χρήσιμο».
Πήγα βόλτα μόνη μου χωρίς παιδικό καρότσι ή λίστα Lidl.
Είπα «όχι» σε έξοδο, γιατί προτιμούσα να διαβάσω ένα μυθιστόρημα (με ενήλικες ήρωες – όχι δράκους).
Και σε αυτές τις στιγμές επανήλθε η γυναίκα μέσα μου. Όχι η μάνα, όχι η επαγγελματίας. Η γυναίκα που αξίζει χρόνο και χώρο – χωρίς ενοχές.
Υπομονή, timing, slowing down = αγάπη προς τον εαυτό
Δεν έχει να κάνει με το πόσα κάνεις. Έχει να κάνει με το πώς νιώθεις μέσα σε αυτά που κάνεις. Η υπομονή είναι να αναγνωρίσεις ότι τα παιδιά δεν μεγαλώνουν με «πρέπει», αλλά με παράδειγμα. Το timing είναι να καταλάβεις πως ο γάμος δεν είναι κάτι που κρατάει από μόνο του – τον ποτίζεις, τον κλαδεύεις, του μιλάς. Και το slow down είναι να θυμάσαι ότι είσαι άνθρωπος. Όχι μηχανή. Όχι ρόλος. Όχι checklist.
Το τελευταίο μου μάθημα από την κόρη μου (και από τον άντρα μου)
Η κόρη μου πρόσφατα μου είπε: «Μαμά, γιατί πάντα βιάζεσαι;» Και δεν είχα απάντηση. Ο άντρας μου, ένα βράδυ, μου είπε: «Είσαι πιο όμορφη όταν είσαι ήρεμη». Και κατάλαβα. Δεν είναι η εικόνα. Είναι η παρουσία.
Γι' αυτό σου λέω: κάνε λίγο πίσω. Πάρε μια ανάσα. Πάτα pause.
Ο κόσμος σου δε θα καταρρεύσει. Αντίθετα, θα ανθίσει εκεί που του δίνεις χώρο.
Με αγάπη, λίγο concealer και πολλή κατανόηση,
Ειρήνη
