Stay humble, αξίζει τον κόπο!
- Irini
- Apr 13
- 3 min read
Εν όψει Μεγάλης Εβδομάδας και ενός πτυχίου Κοινωνικής Θεολογίας, μα κυρίως σε πνεύμα κατάνυξης, θα σου πω το εξής με πλήρη ταπείνωση... Αν δεν ήμουν το super model που είμαι, αυτό θα ήταν το μάθημα που θα παρέδιδα πριν κλείσουμε για Πάσχα:
Μεγάλη Εβδομάδα: Όταν η Ταπείνωση Συναντά την Εβδομάδα Αποτοξίνωσης (και όχι μόνο από το κρέας), από τον άνθρωπο που ταπεινώθηκε όταν έσπασε τη νηστεία με τυροκαυτερή
Αν κάτι χαρακτηρίζει τη Μεγάλη Εβδομάδα, πέρα από τις άβολες ερωτήσεις της γιαγιάς του τύπου «Πότε θα παντρευτείς;», είναι η ταπείνωση. Ή τουλάχιστον έτσι λέει η Εκκλησία. Γιατί, για τον μέσο σύγχρονο άνθρωπο, ταπείνωση είναι και το να σου πουν «Έχεις λίγη μαρούλα στο δόντι» αφού έχεις βγάλει 10 selfies.
Η ζωή μας, ένα ριάλιτι χωρίς μοντάζ
Ζούμε σε έναν κόσμο που λατρεύει το «φαίνεσθαι». Όλα πρέπει να δείχνουν τέλεια: από το πρωινό μας (που, αν δεν έχει αβοκάντο, θεωρείται προσβολή στον διατροφικό πολιτισμό), μέχρι τις σχέσεις μας (που, αν δεν είναι «goals», κάπου έχουμε αποτύχει). Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η ταπείνωση ακούγεται σαν concept από άλλο γαλαξία. Δεν πουλάει, δεν ανεβαίνει στο Instagram και σίγουρα δεν μπαίνει σε caption τύπου «feeling blessed». Κι όμως, είναι ίσως από τα λίγα πράγματα που έχουν πραγματικό βάθος. Που δεν εξαρτώνται από φίλτρα, likes και clickbait τίτλους.
Ταπείνωση ≠ Κατωτερότητα
Ας το ξεκαθαρίσουμε. Η ταπείνωση δεν είναι να λες «δεν αξίζω τίποτα». Δεν είναι να γίνεσαι χαλάκι για να πατήσουν οι άλλοι. Είναι να ξέρεις ποιος είσαι, αλλά χωρίς να χρειάζεται να το φωνάζεις. Να έχεις αυτογνωσία χωρίς έπαρση. Είναι η ικανότητα να ζητάς συγγνώμη χωρίς δικαιολογίες, να αναγνωρίζεις τα λάθη σου χωρίς να ψάχνεις εξιλαστήρια θύματα, να χαίρεσαι για τη χαρά του άλλου χωρίς να ζηλεύεις. Στην τελική, είναι να μπορείς να πεις «δεν ξέρω» χωρίς να νιώθεις λιγότερος. Που είναι δύσκολο. Γιατί έχουμε μάθει να πρέπει να ξέρουμε τα πάντα, να προβάλλουμε σιγουριά και επιτυχία non-stop. Αλλά, όπως λέει και μια φίλη μου, «όποιος ξέρει τα πάντα, έχει απλά καλό Wi-Fi».
Όλα είναι θέμα προοπτικής (και λίγο χαρακτήρα)
Ο Χριστός, σύμφωνα με την παράδοση, μπήκε στα Ιεροσόλυμα πάνω σε ένα γαϊδουράκι. Όχι για να κάνει statement. Όχι γιατί είχε θέμα με τη βενζίνη. Αλλά γιατί ήθελε να δείξει έναν άλλο δρόμο: αυτόν της σιωπής, της ταπεινότητας, της δύναμης που δεν κραυγάζει. Εμείς θα είχαμε postάρει την άφιξη με το caption: «Arrival vibes @Jerusalem #blessed #humbleAF». Εκείνος απλώς μπήκε και άφησε τα έργα να μιλήσουν. Η αληθινή ταπείνωση δεν κάνει θόρυβο. Δεν ποστάρει. Δεν φοράει μπλούζες με το logo «humble & proud». Είναι κάτι εσωτερικό. Που το νιώθεις στον τρόπο που ένας άνθρωπος σου μιλάει, που σε κοιτάει, που ακούει χωρίς να διακόπτει για να σου πει τη δική του ιστορία.
Γιατί είναι τόσο σημαντική;
Σε μια εποχή όπου όλοι προσπαθούμε να αποδείξουμε κάτι -στον εργοδότη μας, στους γονείς μας, στους followers μας, στους πρώην μας-, η ταπείνωση είναι επανάσταση. Γιατί σε απελευθερώνει από το βάρος του να είσαι τέλειος. Δε χρειάζεται να είσαι ο πιο έξυπνος στο δωμάτιο, ούτε ο πιο αστείος, ούτε ο πιο «woke». Χρειάζεται μόνο να είσαι αυθεντικός. Και κάλος. Κι αυτό, καμία φορά, είναι το πιο δύσκολο απ’ όλα. Η ταπείνωση είναι επίσης προϋπόθεση για κάθε ουσιαστική σχέση. Δεν μπορείς να αγαπήσεις πραγματικά αν το εγώ σου μπαίνει συνεχώς μπροστά. Δεν μπορείς να συγχωρήσεις αν νιώθεις πάντα «το θύμα». Δεν μπορείς να εμπνεύσεις, αν δεν έχεις πρώτα ταπεινωθεί από τα δικά σου λάθη.
Μεγάλη Εβδομάδα = Ευκαιρία επανεκκίνησης
Μπορεί να μην είμαστε όλοι βαθιά θρησκευόμενοι. Μπορεί να μη διαβάζουμε τα τροπάρια, ούτε να θυμόμαστε τη διαφορά ανάμεσα σε Μεγάλη Τρίτη και Μεγάλη Τετάρτη. Αλλά η Μεγάλη Εβδομάδα είναι μια ευκαιρία να κατεβάσουμε λίγο ταχύτητα. Να σταματήσουμε για λίγο το endless scroll. Να βγούμε από το cloud του «εαυτού μας» και να δούμε τον άλλο. Να θυμηθούμε πως ο άνθρωπος που συγχωρεί είναι πιο δυνατός από αυτόν που κερδίζει ένα debate. Πως η σιωπή έχει μεγαλύτερη αξία απ’ το πιο έξυπνο σχόλιο. Πως το «σ’ αγαπάω» που δεν το φωνάζεις, αλλά το δείχνεις, είναι πολύ πιο ισχυρό.
Και μετά… Ανάσταση!
Και φτάνουμε στο τέλος. Ανάσταση. Εκεί που ξαναθυμόμαστε ότι το φως νικάει πάντα το σκοτάδι. Ότι, παρά τις αποτυχίες μας, υπάρχει πάντα δεύτερη ευκαιρία. Ότι δε χρειάζεται να τα κάνεις όλα σωστά για να αξίζεις. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο «Χριστός Ανέστη» και το πρώτο κομμάτι αρνί, ίσως να ταπεινωθείς λίγο ακόμα: γιατί θα συνειδητοποιήσεις πως δεν είσαι το κέντρο του κόσμου. Αλλά μπορείς να είσαι ένα κομμάτι του φωτός!
Καλό Πάσχα και σου εύχομαι να περάσεις όπως εσύ επιθυμείς!
