Άγιε μου Βασίλι, θα ίθελα...

via Pinterest / In Honor of Design

«Αγαπιμένε μου Άγιε Βασίλι, θα ίθελα να μου φέρις…» – κάπως έτσι ξεκινούσαν τα γράμματά μας όσο η ηλικία μας ήταν μονός αριθμός. Μαζί με τα ορθογραφικά. Κάθε χρόνο, περιμέναμε τα Χριστούγεννα για να πάρουμε αυτό που λαχταρούσαμε, αυτό που μας είχε θαμπώσει περισσότερο στη βιτρίνα το παιχνιδάδικου της γειτονιάς, αυτό που ονειρευόμασταν τις νύχτες εκείνες που οι διαφημίσεις στην τηλεόραση έπαιζαν από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Είχαμε κάπως την ελπίδα πως τα Χριστούγεννα πραγματικά συνέβαινε κάτι μαγικό. Κι ύστερα κάποιοι από εμάς βρεθήκαμε πια να κάνουμε εμείς τον Άγιο –μεγάλη η χάρη του!– κι αναρωτιέμαι: αν εμείς, όλοι εμείς που είμαστε ενήλικες, αν γράφαμε τώρα ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη, τι θα του ζητούσαμε; Θα σκεφτόμασταν άραγε εμάς; Τους αγαπημένους μας; Τον κόσμο όλο; Τον πλανήτη ίσως;

Κι όσο το σκεφτόμουν, ένιωσα πως αυτό που ίσως λείπει πια, τώρα που μεγαλώσαμε, δεν είναι ο Άγιος Βασίλης· είναι αυτό το αίσθημα της ατέλειωτης χαράς, της ευτυχίας, της ελπίδας. Αυτό κάπως λείπει. Μπήκαμε σε ρουτίνες, με πολλές ευθύνες, με πολύ άγχος, χαθήκαμε. Και ίσως έχουμε κάποια Σάββατα να βρισκόμαστε πάλι λίγο με τους εαυτούς μας. Κι αν είμαστε τυχεροί, αγκαλιάζουμε και αυτούς που αγαπάμε. Γίνεται να τα ξαναβρούμε; Να νιώσουμε και πάλι όμορφα;

via Pinterest / Rodrigo De Medeiros

Το συζήτησα με αγαπημένους, με φίλους, ακόμη και με τον μπαμπά μου, ο οποίος, όσο συζητούσαμε, μου μίλησε για την καλοσύνη, την αλληλεγγύη, την αξία του να κάνεις δώρα. Να δίνουμε, δηλαδή, κάτι από καρδιάς σε έναν άλλον άνθρωπο, χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα. Ένα αντικείμενο ή ακόμα και χρόνος και προσοχή. Κάπως έτσι γίνεται το πρώτο βήμα: προσφέροντας. Να φέρουμε χαρά, να νιώσουμε τη σπουδαιότητα του να είμαστε γενναιόδωροι. Και κάπως να κρατήσουμε σε μια γωνία στην ψυχή μας την παιδικότητά μας. Αυτή την δίψα για τη ζωή, τον θαυμασμό για τα απλά πράγματα, τον αυθορμητισμό, την αθωότητα.

Σε λίγες μέρες είναι Χριστούγεννα. Φέτος, η κόρη μας, 11 ετών, δήλωσε ξεκάθαρα ότι ήξερε από πολύ μικρή ότι τα δώρα τής τα έφερναν οι γονείς της και όχι ο Άγιος. Αλλά δε μας το είπε, για να μη μας στεναχωρήσει – μάλλον μας τσάκωσε κάποιο βράδυ! Γι' αυτό, είπε, πάντα προσπαθούσε τα δώρα της να μην είναι πολύ μεγάλα, για να μπορούμε να τα αγοράσουμε. Δεν μπορώ να σας πω πόσο συγκινήθηκα… Και την ίδια στιγμή σκέφτηκα πως, αυτό που πάντα ζητούσα, μου το έφερε πριν 16 χρόνια και το χτίσαμε σιγά-σιγά μαζί με τον αγαπημένο μου. Μου «έφερε» οικογένεια. Και είμαι βαθιά ευγνώμων για αυτό. Και πάντα έχω στο μυαλό μου το πόσο ανεκτίμητο είναι.

Κάπου εκεί, κάτω από το δέντρο, ανάμεσα στα αστραφτερά πακέτα, στην άχνη που πέφτει στους κουραμπιέδες και μέσα στα κλαδιά του δέντρου, κρύβεται το πιο μεγάλο δώρο. Αυτό που γεμίζει την καρδιά, την αγκαλιά, τα μάτια και την ψυχή... Η Αγάπη!

via Pinterest / est

Πια θα είναι λίγο πριν την Πρωτοχρονιά, όταν ξαναμιλήσουμε. Έλα να κάνουμε μια δυνατή αγκαλιά, γεμάτη Ελπίδα και Αγάπη! Καλά Χριστούγεννα!

Ως την επόμενη Παρασκευή, σε φιλώ!