Δίχτυ ασφαλείας

Σας έχει τύχει ποτέ να χάσετε τη γη κάτω από τα πόδια σας; Να βουλιάξετε σε ένα τεράστιο κενό ανυπαρξίας και να νιώθετε τόσο μεγάλη ασφυξία μέσα σε αυτό ώστε να θεωρείτε πως έχει τελειώσει η ζωή σας; Αν ναι, εύχομαι και ελπίζω πως, όταν καταφέρατε να βγείτε από αυτό το τέλμα, να δημιουργήσατε και εσείς το δικό σας δίχτυ ασφαλείας, που θα σας κρατήσει την επόμενη φορά που θα ζοριστείτε.

Το δικό μου δίχτυ ασφαλείας το υφαίνω σταθερά και υπομονετικά τα τελευταία τρία χρόνια. Μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα, το κάνω πιο δυνατό, πιο σταθερό και ναι, πιο ευχάριστο. Πολλές φορές το υφαίνω μόνη μου, απολαμβάνοντας εμένα και όλα όσα μου αρέσουν, από τα πιο απλά, όπως το να τραγουδάω και να χοροπηδάω σαν παιδί μέσα στο σπίτι μέχρι το να διαβάζω, να ακούω μουσική  και να διαλογίζομαι. Συνήθως όμως το υφαίνω με ανθρώπους που με αγαπάνε και τους αγαπώ πολύ και αυτό πλέον μου δίνει τεράστια χαρά. Για την ακρίβεια, μου δίνει χαρά που δεν την έχω νιώσει ποτέ ξανά.

Βλέπετε, παλιά ήμουν ένας πολύ κλειστός άνθρωπος, περιτριγυρισμένος από πολύ κόσμο με τον οποίο όμως δυσκολευόμουν να κάνω ουσιαστική επαφή. Όλα άλλαξαν ξαφνικά όταν αποφάσισα συνειδητά να δημιουργήσω ένα δικό μου δίχτυ ασφαλείας που θα με προστάτευε από την αγχώδη διαταραχή και την κατάθλιψη. Αρχικά λοιπόν, κατάλαβα πως δε θα έπρεπε ποτέ ξανά να στηρίζω την ευτυχία μου στην αποδοχή των ανθρώπων που δεν μπορούσαν να με αγαπήσουν όσο κι αν εγώ το ήθελα ή το χρειαζόμουν. Πόση ενέργεια είχε χαθεί άσκοπα προς αυτή την κατεύθυνση!

Έτσι, πρώτα απομακρύνθηκα από όποιον άνθρωπο είχα κοντά μου, ο οποίος ήθελε να με αλλάξει και να με φέρει στα δικά του μέτρα. Και στράφηκα  στους ανθρώπους που ένιωθα ότι τους άρεσα όπως ακριβώς ήμουν. Η ανακούφιση που ένιωσα ήταν απερίγραπτη! Ελευθερώθηκα από τόσους περιορισμούς, που ούτε καν ήξερα πως είχα. Απίστευτο;

Το πρώτο τμήμα από το δίχτυ είχε γίνει: ήταν οι αληθινοί φίλοι. Μετά άρχισα να αγαπάω πολύ και να φροντίζω τον εαυτό μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Άλλωστε είμαι ό,τι πιο πολύτιμο έχω, σωστά; Το δεύτερο κομμάτι από το δίχτυ άρχισε να παίρνει μορφή.

Στη συνέχεια απλοποίησα τα πάντα γύρω μου. Ξεκίνησα από το σπίτι μου, δωρίζοντας τα περισσότερα πράγματά μου σε φιλανθρωπικά σωματεία και κρατώντας μόνο όσα αγαπούσα πραγματικά. Γελούσα μόνη μου όταν με ρωτούσα: «Αυτό το αγαπάμε; Θα το κρατήσουμε;» Περιττό να σας πω ότι κράτησα ελάχιστα πράγματα από την προηγούμενη ζωή μου. Πήρα όμως τεράστια χαρά από τις ευχαριστίες των ανθρώπων που δέχτηκαν όλα όσα αποφάσισα να χαρίσω. 

Μετά, άρχισα να περιορίζω τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Και τότε, άνοιξε ένα διαφορετικό πεδίο ευχαρίστησης, απίθανα πιο ουσιαστικής από αυτή που είχα ζήσει μέχρι τώρα. Ζωντάνεψαν όλες οι αισθήσεις μου, απολάμβανα τα πάντα! Και ήταν τέλειο! Το τρίτο τμήμα ήταν έτοιμο! 

Φυσικά, όλα όσα έκανα είχαν πολλές δυσκολίες και εννοείται πως πήγαινα κόντρα σε παγιωμένες καταστάσεις χρόνων· όμως καταλάβαινα πως είχα πάρει τον σωστό δρόμο, στον οποίο ακόμα συνεχίζω. Η ασφάλεια βέβαια, που νιώθω πλέον χάρη στο δίχτυ αυτό, μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω άλματα, γιατί γνωρίζω πως, αν πέσω στο κενό, θα με κρατήσει και θα με «πετάξει» πάλι στην επιφάνεια. Και αυτό για εμένα είναι ανεκτίμητο. Για εσάς;