Είναι «αμαρτία» να είσαι cool?!
- Irini
- Mar 28
- 3 min read
Πρόσφατα αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που χαρίζει σε ορισμένα πράγματα μια αβίαστη, χαλαρή και ανεπιτήδευτη κομψότητα, αφήνοντας τους θεατές-παρατηρητές να αισθάνονται γοητευμένοι και περίεργοι, καθώς βιώνουν τη μέρα τους.
Οι στιγμές όπου το cool είναι πραγματικά αβίαστο είναι ελάχιστες. Έχω δει τον καπνό να διαλύεται και τους καθρέφτες να θρυμματίζονται μερικές φορές στο παρελθόν. Οι πιο cool προσωπικότητες μιας βραδιάς, στο κλαμπ, συχνά αποδεικνύονται εντελώς διαφορετικές στη διαδικασία της προετοιμασίας. Ψίθυροι γεμάτοι ανασφάλειες γεμίζουν τον χώρο: «Να φορέσω αυτή τη ζακέτα; Αλλά δεν χωράει στην τσάντα μου». Kαλά υπολογισμένες ματιές στο ζευγάρι παπούτσια που τελικά θα συνοδεύσει το σύνολό μας. «Eίναι υπερβολικά επίσημο; Aρκετά κομψό;» Ένα σφιγμένο μέτωπο και ένα ζευγάρι αμήχανα χέρια προδίδουν τη διαδικασία που έχει προηγηθεί.
Τι είναι το cool όμως; Το ακούμε τόσο συχνά. Βλέπουμε τη λέξη ακόμη συχνότερα και η δική μου αγαπημένη φράση είναι: «C’est cool!» Το cool είναι μυστήριο. Αποκαλύπτει τον εαυτό του μέσα από αργές, τυχαίες λάμψεις γοητείας και ενθουσιασμού. Αφήνοντας χώρο στη φαντασία μας, συμπληρώνει τα κενά μεταξύ της εντύπωσης και του αντιληπτού. Το να δημιουργήσεις την εντύπωση του cool απαιτεί προσπάθεια – αλλά αυτή η προσπάθεια πρέπει να παραμένει κρυφή. Νομίζω ότι αυτή είναι η πιο ακριβής περιγραφή του θέματος. Και όσοι κρύβουν την προσπάθεια δεν είναι ένοχοι για τίποτα άλλο πέρα από το ότι παίζουν το ίδιο παιχνίδι με όλους τους υπόλοιπους: σχεδιάζουν πώς θα ήθελαν να γίνονται αντιληπτοί.
Ίσως το cool είναι μια τακτική marketing, όπως κάθε άλλο επιθυμητό χαρακτηριστικό (γοητεία, ομορφιά, ευμάρεια). Ωστόσο, το cool έχει όρια. Έρχεται η στιγμή που, αν κάτι δεν σε τραβάει πιο βαθιά, αν η συζήτηση ή η εμπειρία δεν έχουν ουσία, βαριέσαι. Συνειδητοποιείς ότι η γοητεία της ανεμελιάς είναι τόσο συναρπαστική όσο και η ιστορία που την πλαισιώνει.
Το βλέπουμε ξανά και ξανά στις ρομαντικές κομεντί: η πρωταγωνίστρια αποκτά το αγόρι που πάντα θεωρούσε cool, αλλά, πέρα από το στυλ, τα πονηρά χαμόγελα και τα μελί ή γαλάζια μάτια, ανακαλύπτει ότι δεν υπάρχει τίποτα το ενδιαφέρον πίσω από τη γοητεία του. Και τότε, έρχεται η σκηνή όπου επιστρέφει σε εκείνον που είχε παραβλέψει: τον άνθρωπο με τον οποίο μοιράστηκε βαθιές συζητήσεις και αληθινή σύνδεση.
Κάποιες φορές, όταν ανακαλύπτουμε τι κρύβεται πίσω από το cool, συναντάμε τις ανασφάλειες ενός ανθρώπου που φοβάται να αποκαλύψει τη συναισθηματική του ευαλωτότητα. Είναι, άραγε, όλοι όσοι προβάλλουν μια cool εικόνα καταδικασμένοι να έχουν κλειστές προσωπικότητες, κρύβοντας βαθιά τα συναισθήματα και τις παιδικές τους ιστορίες;
Έχω γνωρίσει ανθρώπους που έχουν επιμελημένες, cool φωτογραφίες στα social media – πολυτελή σκάφη, ατμοσφαιρικές λήψεις, μια αύρα μυστηρίου. Και όμως, όταν τους συνάντησα από κοντά, με ξάφνιασε η χαοτική τους θέρμη, η ακαταμάχητη αφέλεια και το δυνατό, αυθεντικό τους γέλιο, που αναιρούσε πλήρως την άκρως επιμελημένη εικόνα που διατηρούν online.
Και είναι αυτό «αμαρτία»; Να δημιουργούμε μια περσόνα που αποπνέει cool αέρα -κυρίως για διαδικτυακή χρήση-; Πολλοί από εμάς θεωρούμε το «να είσαι cool» ένα επιθυμητό χαρακτηριστικό, κάτι με το οποίο θέλουμε να ταυτιστούμε, να το αγγίξουμε, να νιώσουμε την αύρα του και να προσθέσουμε κάτι στη συνολική μας εικόνα.
Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου η ανάρτηση ενός κουτιού Coca-Cola στις ιστορίες μας ξαφνικά προσθέτει ένα edgy στοιχείο στην προσωπικότητά μας: το κόκκινο-λευκό-ασημί brand και η «λανθασμένη» επιλογή ενός αναψυκτικού γεμάτου ζάχαρη ή τεχνητά γλυκαντικά γίνεται ένα νοσταλγικό νεύμα στο παρελθόν, αλλά και ένας μικρός, παιχνιδιάρικος ελιγμός γύρω από τη σύγχρονη τάση του clean girl / run club lifestyle της δεκαετίας του 2020.
Προσωπικά, μου αρέσει η ιδέα του να φλερτάρουμε με την cool αισθητική, αλλά, αν κάτι έχω καταλάβει, είναι ότι το cool πρέπει να ξεθωριάζει μόλις εξαντλήσει τη γοητεία του, προκειμένου να υπάρξει πραγματική αξία.
Πίσω από ένα προσεγμένο design, ένα cool καφέ πρέπει να σερβίρει ποιοτικό φαγητό και ροφήματα φτιαγμένα με αγάπη. Πέρα από την αποκλειστικότητα, ένα cool δείπνο πρέπει να προσφέρει ουσιαστικές συζητήσεις και φιλικές σχέσεις· διαφορετικά δεν αξίζει τον χρόνο μας. Και ένα cool ρούχο πρέπει να λειτουργεί στην πράξη, να μας κολακεύει, για να το αγαπήσουμε πραγματικά.
Αν λοιπόν το cool είναι καταδικασμένο να διαλύεται, τότε ίσως η ουσία του να βρίσκεται στο ότι δημιουργεί μια αίσθηση επιθυμίας που φαίνεται εύκολα προσβάσιμη, παρόλο που η διαδικασία για να φτάσει κανείς εκεί απαιτεί το αντίθετο: κόπο, ιδρώτα, αμφιβολίες και προσπάθεια που παραμένουν κρυφά.
Επιστρέφουμε λοιπόν στο αρχικό συμπέρασμα: το cool απαιτεί προσπάθεια – προσπάθεια που πρέπει να μείνει αθέατη. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία, φτάνουμε στο πιο αγνό είδος του cool: το να δίνουμε προτεραιότητα στις δικές μας επιθυμίες, αντί για τις προσδοκίες των άλλων.
C’EST COOL!!!
