Καλώς ήρθες Φλεβάρη μου

Πηγαίνοντας το πρωί στην δουλειά με το μετρό, μου αρέσει να χαζεύω και να παρατηρώ τους ανθρώπους. Καταλαβαίνεις πολλά από το ντύσιμο τους, τα μαλλιά τους, τον τρόπο με τον οποίο κινούνται και κοιτάζουν. Πολλές φορές, μου αρέσει να τους ψυχογραφώ. Μια εικόνα 1000 λέξεις. Μπορείς να καταλάβεις πολλά για κάποιον από τον τρόπο με τον οποίο μιλάει, το ύψος, το χρώμα, τον τόνο της φωνής του και την ευγένεια ή τον θυμό του. Αναλογίζομαι τι ζωή έζησαν. Βλέπω ηλικιωμένους ανθρώπους, μου αρέσει να συναναστρέφομαι μαζί τους και να ακούω ιστορίες από τη ζωή τους. Έχουν τόσα να πουν αυτοί που έζησαν τη ζωή τους καλά· όμορφες ιστορίες γεμάτες χαρά, επιτυχία, ταξίδια δράσης, αγάπη, χαμόγελα και άλλα. Με έχουν βάλει τόσο μέσα σε αυτήν που είναι σαν να τους βλέπω σε ταινία καλογυρισμένη που το τέλος πάντα είναι καλό, σε συγκινεί, σου δίνει τροφή για σκέψη και σου αφήνει ένα μήνυμα να ζήσεις και να πιάσεις τώρα κιόλας τη ζωή απ’ τα μαλλιά, να μην αφήσεις λεπτό να πάει χαμένο, όσο πιο όμορφα, γλυκά και έντονα μπορείς, με αγάπη, ήθος, καλοσύνη, χαμόγελο, πειθαρχία, γιατί στο τέλος οι άνθρωποι όταν φύγεις θα σε θυμούνται για τις πράξεις σου και πώς τους φέρθηκες και όχι για την ακριβή τσάντα που είχες ή το καλό σου κινητό, φόρεμα, σπίτι. Αυτά είναι μόνο υλικά. Φώτισε το μέσα σου, την ψυχή σου. Λάμψε και θα δεις την αλλαγή επάνω σου! Θα τη δουν και οι άλλοι. Είσαι ένα άστρο μέσα σε έναν ουρανό γεμάτο αστέρια. Ξεχώρισε, είσαι σπάνιο.

Από την άλλη όμως, υπάρχουν και αυτοί που σου διηγούνται με πόνο τη μίζερη ζωή τους γεμάτη θλίψη, εμπόδια, δυσκολίες, αρρώστιες και θανάτους και συνήθως γκρινιάζουν για τα πάντα και ρίχνουν πάντα στους άλλους την ευθύνη. Δεν ταξιδεύουν επειδή λένε πως δεν έχουν χρήματα, παλεύουν να βγάλουν τα προς το ζην με λίγα και ίσως δεν είναι και χαρούμενοι. Έτσι συνήθισαν, έμαθαν, μπορεί και να μη θέλησαν ποτέ κάτι παραπάνω, να τους έκοψε κάποιος τα φτερά και να συνέχισαν με το ίδιο μοτίβο τις ζωές τους. Μου αρέσει εξίσου να ακούω και αυτές τις ιστορίες και να παίρνω κάπως τη θέση της ψυχολόγου. κάνοντάς τους ερωτήσεις για να μπορέσω να καταλάβω για ποιον λόγο έκαναν όσα έκαναν και γιατί δεν προσπάθησαν κάτι παραπάνω. Είναι 80 ή 90 χρονών και δεν έχουν γυρίσει στην Ελλάδα, για το εξωτερικό ούτε συζήτηση. Βλέπουν την ζωή μέσα από ένα γυάλινο κουτί. 

Προσωπικά δεν έχω τηλεόραση, δε θέλω να βλέπω, με κούρασε. Προτιμώ να επιλέγω ποια σειρά θα δω στο λάπτοπ μου, από πού θα ενημερωθώ, τι θα διαβάσω, τι μουσική θα ακούσω. Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία, να ακούω όμορφη μουσική, να κάνω γυμναστική, να γράφω άρθρα, να ζωγραφίζω και να χορεύω. Ανέκαθεν καλλιτεχνική φύση. Αεικίνητη. Λατρεύω τους περιπάτους στην όμορφη Αθήνα.

Κάποιοι από τους στόχους που έθεσα στην ζωή μου για το 2025... Έβαλα στην καθημερινότητά μου το περπάτημα και το τρέξιμο! Με αναζωογονεί, ακούγοντας μουσική και πίνοντας τον αγαπημένο μου καφέ ξεκινάω από Καλλιμάρμαρο και νιώθω ευγνώμων που είναι δίπλα στο σπίτι μου. Συνεχίζω διασχίζοντας το Ζάππειο και τον λατρεμένο Εθνικό Κήπο με τις ομορφιές του και έπειτα ακολουθώ την διαδρομή προς Διονυσίου Αρεοπαγίτου και φτάνω μέχρι Μοναστηράκι, χάνομαι στη μαγεία της φύσης... Λατρεμένη διαδρομή, καθαρίζει το μυαλό μου από όλα.

Άρχισα να με προσέχω λιγάκι παραπάνω – έμαθα να λέω ΟΧΙ χωρίς να νιώθω ενοχές. Έφυγα από τοξικά περιβάλλοντα που με είχαν κουράσει σωματικά και ψυχικά όλο το 2024, έπειτα από πολύ κούραση, μόχθο, πίεση, στρες, κλάμα, υποχωρήσεις, διαταγές, προσβολές, χειριστικά άτομα που με εκμεταλλεύτηκαν με τον χειρότερο τρόπο χωρίς όχι μόνο να πουν ευχαριστώ αλλά να φτάσουν σε σημείο να με θεωρούν δεδομένη. Κάνω πράγματα που με γεμίζουν, όπως το πάθος μου για το θέατρο που το είχα αφήσει δυστυχώς τον Μάρτιο του 2020 όταν είχα ανοίξει τα φτερά μου! Εργαζόμουν στην Αθήνα, έκανα δική μου ραδιοφωνική εκπομπή κάθε Σάββατο και θέατρο στο Θέατρο των Αλλαγών, αλλά ευτυχώς οι ευκαιρίες δεν χάνονται ούτε τα όνειρα μου έσβησαν... Τον Οκτώβριο του 2024 ξεκίνησα μαθήματα υποκριτικής στο Ωδείο Αθηνών και νιώθω ευλογημένη που έχουμε δέσει τόσο πολύ με τα παιδιά ως ομάδα και αγωνιώ για το καθιερωμένο μας ραντεβού τις Κυριακές. Ένας άλλος κόσμος. Άρχισα να δημιουργώ ξανά και ευχαριστώ τη Χριστίνα Λυμπεροπούλου που με εμπιστεύτηκε, με αγάπησε και με ξεχώρισε και ανέβασε το πρώτο άρθρο για τον Ιανουάριο στο Addict – έπεται και συνέχεια... Νομίζω η χημεία μας ήταν από την πρώτη στιγμή που τη γνώρισα στο Ωδείο, είναι η αρχή μιας νέας φιλίας και συνεργασίας. Ξεκίνησα νέα εργασία και νιώθω πραγματικά ευλογημένη, γιατί ανήκω σε μια καλή εταιρεία πλέον και επίσης με τους συναδέλφους δέσαμε από την πρώτη κιόλας μέρα, πράγμα σπάνιο στις μέρες μας... Εσύ ποια ζωή θέλεις να ζήσεις; Πώς θα ήθελες να είσαι; Σκέψου και γίνε! Μπορείς!