Σου μιλώ ακόμα...

Είχα καιρό να μοιραστώ σκέψεις, να νιώσω πως θέλω να εξωτερικεύσω συλλογισμούς και να νιώσω έτοιμη να «βάλω» συναίσθημα μέσα σε λίγες σειρές ενός κειμένου που ίσως σε κάνει να νοσταλγήσεις κάτι που ίσως είχες ξεχάσει πως έχεις ανάγκη! 

Ξέρεις, συχνά, η καθημερινότητα με τους ρυθμούς που τρέχει δε σε αφήνει να αισθανθείς το πόσο ανάγκη έχεις να χαθείς στις σκέψεις σου, να πάρεις τον χρόνο σου, να εμβαθύνεις στα «θέλω» σου και να κατανοήσεις τις ανάγκες σου. 

Ξαφνικά, ένιωσα πως θέλω να ανατρέξω σε εκείνο το τετράδιο που πάντα γράφω σκόρπιες σκέψεις, λέξεις και πολλές φορές ακόμα και συναισθήματα. 

Ξεκίνησα να διαβάζω σκόρπιες σκέψεις, που όλες μαζί δεν είχαν συνοχή. Όχι… δεν είχαν συνοχή κειμένου, μα είχαν συνοχή συναισθήματος και οικειότητας. Εκείνης της οικειότητας που κάποτε με απελευθέρωνε, που με έκανε να είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.

Ήταν τότε… Τότε που σου μιλούσα!

Έβαλα τις σκέψεις μου σε μία σειρά διαβάζοντας σκόρπιες σημειώσεις που ήταν γεμάτες συναίσθημα και προσπάθησα να βγάλω νόημα και συνοχή! Υπάρχουν φορές που πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να μοιραστεί τόσα πολλά. Να μιλήσει, να γελάσει, να κλάψει, να φωνάξει, μα σιωπή...

Ξέρεις, αυτή η σιωπή που γίνεται σκέψεις και οι σκέψεις αποτυπώνονται πάνω στο χαρτί και γράφεις... και σβήνεις... και ξανά από την αρχή, γιατί κανένα συναίσθημα δε χωράει στο τετράγωνο εκείνο κουτί που θέλεις να δημιουργήσεις για να δώσεις στους άλλους να κατανοήσουν όλα όσα εσύ ξέρεις ήδη.

Το χαρτί πλημμυρίζει από δάκρυα χαράς, λύπης, ανακούφισης και κάθε είδος άλλου συναισθήματος που ξαφνικά μοιάζει να θέλει να πάρει σάρκα και οστά, να σε πιάσει από το χέρι και να περιπλανηθείτε παρέα μέσα σε διαδρομές που ούτε εσύ ο ίδιος ήξερες πως υπάρχουν καθώς συνεχίζεις να δίνεις τις δικές σου μάχες.

Μάχες ωμές, μάχες επώδυνες, μάχες κρυφές. Κανείς δεν τις ξέρει τόσο καλά όσο εσύ. Μάχες που θα ήθελες να μοιραστείς. Μάχες που έγιναν ανείπωτες.

Όλοι έχουν έναν άνθρωπο που θέλουν να ακουμπήσουν την ψυχή τους πάνω του για να μπορέσει κάπως να απαλύνει όσα πονάνε και άλλοτε να φωτίσει, ως φάρος, την αρχή κάθε νέας αρχής.

Έτσι και εγώ, βάζοντας τις σκέψεις μου σε τροχιά συνοχής, ένιωσα πως σου μιλώ ακόμα.

Σου μιλώ για να γαληνέψει το «είναι» μου, για να μπορέσω να συνεχίσω να δίνω τις μάχες μου, για να γελάσω ξανά τόσο αθώα όπως τότε...

Όπως τότε που, ενώ ήξερες την κάθε μου εκδοχή, αγκάλιασες το κάθε μου ελάττωμα, το κάθε τρωτό σημείο, την κάθε ωμή αλήθεια, την κάθε πληγή που εγώ δεν μπορούσα να αντιληφθώ σε μένα.

Ήξερες όλα όσα λάτρευα, όσα φοβόμουν και όσα μπορούσαν να με κάνουν την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου που αντίκριζα μέσα από σένα.

Κατάλαβα πως είχα τόση ανάγκη να σου μιλήσω ξανά, μα η ζωή τα έφερε έτσι που έμεινε ο απόηχος εκείνης της φράσης που είπες κάποτε...

«Εμείς, ό,τι και να γίνει, θα ξανασυναντηθούμε»

Στον απόηχο αυτόν λοιπόν, εγώ σου μιλώ ακόμα...