Στολισμένη πόλη

Μέρες φωτεινές, μέρες γιορτινές! 

Μέρες γεμάτες χρώματα και αρώματα μήλου και κανέλας ή αλλιώς... ζεστασιάς. Παιδικές φωνές, τραγούδια, λαμπιόνια, candy στολισμός, όλα εκεί να δίνουν λίγη παραπάνω μαγεία. 

Σκεπτόμενη όλα αυτά, έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει μια νοσταλγία.

Νιώθω πλήρης! Ναι, νιώθω πλήρης με όλα όσα έχω, μα κάτι λείπει. 

Κάθε Χριστούγεννα, κάτι λείπει. 

Ξεκίνησα να απαριθμώ καταστάσεις, ανθρώπους, δουλειές, όνειρα και προσδοκίες.

Είναι όλα εκεί. Πώς να μην ήταν άλλωστε, αφού πάντα όλα πρέπει να είναι «τακτοποιημένα και συμμαζευμένα» στο κουτάκι τους ώστε να μπορώ να λειτουργώ. 

Μέσα από τα χαμόγελα, τις αγκαλιές, τα λαμπιόνια και τα τραγούδια, τα γλυκά και τα δώρα, λείπει η λαχτάρα. 

Ναι… Η λαχτάρα.

Η λαχτάρα για το χαμόγελο εκείνο που πεθύμησες. 

Η λαχτάρα για την αγκαλιά εκείνη που θα ήθελες να διαρκέσει λίγο παραπάνω. 

Η λαχτάρα για την σκιά που θα σχηματίζεται στην αντανάκλαση από τα λαμπάκια και θα σε κάνει να γελάς βλέποντας αστεία σχήματα.

Η λαχτάρα για εκείνο το τραγούδι που τόσο θέλεις να τραγουδήσεις, αλλά ποτέ δεν μπόρεσες να μάθεις τα λόγια, γιατί το «να να να» ήταν πάντα πιο εύηχο. 

Η λαχτάρα για εκείνο το γλυκό, που θα το φας δίχως τύψεις.

Η λαχτάρα για όλα εκείνα τα δώρα-έκπληξη.

Λείπει, λοιπόν, η λαχτάρα για όλα αυτά. 

Μη με ρωτάς αν οι σκέψεις αυτές μπορούν να περιγράψουν τη λαχτάρα ως συναίσθημα, ως υλικό αγαθό ή ως έναν άνθρωπο. Για μένα, είναι όλα αυτά μαζί! Και ξέρεις τι συνειδητοποιώ; Πως για μένα η λαχτάρα, αν είχε υπόσταση σαν μια ουσιαστική κατάσταση, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από την παρακάτω φράση:

«Ας κάναμε μία τελευταία βόλτα μαζί, στην στολισμένη πόλη.»

Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι διαβάζοντάς το. Σίγουρα κάποιος σου ήρθε στο μυαλό και σε έκανε να χαμογελάσεις τόσο γλυκά. Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, κάποιος που έχει φύγει από κοντά σου, η οικογένεια που ίσως να μην υφίσταται πια ή κάποιος που σε προετοιμάζει για το «αντίο» του. 

Η μελαγχολία λοιπόν – εκείνη η λαχτάρα για μία βόλτα στην στολισμένη πόλη. 

Τι κι αν ήταν ίσως η τελευταία; Θα ήταν γεμάτη χρώματα, αρώματα από μήλο και κανέλα, με λαμπιόνια και χίλιες δυο άλλες όμορφες εικόνες που θα έκαναν το μυαλό να ταξιδέψει σε κόσμους πιο παραμυθένιους, σε συναισθήματα γαλήνης και πραγματικής πληρότητας. Θα έκαναν την καρδιά να αισθανθεί τόσο ζωντανή, όπως ένα μικρό παιδί που ανοίγει το δώρο του και πιστεύει πως είναι μοναδικό στον κόσμο.

«Ας κάναμε μία τελευταία βόλτα μαζί, στην στολισμένη πόλη» λοιπόν!

Γιατί λαχτάρισα το χαμόγελο εκείνο που ήταν τόσο αληθινό.

Γιατί λαχτάρισα την αγκαλιά εκείνη που νόμιζα πως ο κόσμος εκεί σταματούσε και η στιγμή πάγωνε σαν σε καρτ ποστάλ.

Γιατί λαχτάρισα τις αστείες εκείνες σκιές που σχηματίζονταν στην αντανάκλαση από τα λαμπάκια κάνοντάς μας να γελάμε.

Γιατί λαχτάρισα εκείνο το τραγούδι που τόσο θέλω να μάθω τους στίχους, αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να τους μάθω, γιατί το «να να να» ήταν πάντα πιο εύηχο.

Γιατί λαχτάρισα το αγαπημένο μου γλυκό, που θα το φάω δίχως τύψεις.

Γιατί λαχτάρισα όλα αυτά που πάντα ήταν σαν δώρο-έκπληξη, κάνοντάς τα μαζί με εσένα.

Πάντα κάτι θα λείπει λοιπόν τις γιορτές. Πάντα αυτή η λαχτάρα για το οτιδήποτε που, για μας, μοιάζει κάτι το «απραγματοποίητο». Και, αν διαβάζοντας όλα αυτά, κάπου βούρκωσες όπως και εγώ, τότε ίσως να ξέρεις τι εννοώ. 

Τις πιο δικές μας στιγμές λοιπόν, με τους δικούς μας ανθρώπους, ας τις ζήσουμε μέσα σε μια πόλη στολισμένη, σαν από παραμύθι, σαν από μία άλλη εποχή. Γιατί ίσως η λαχτάρα να είναι συναίσθημα που παίρνει σάρκα και οστά στον κόσμο που θα ήθελα να συνεχίσω να πιστεύω, στον κόσμο όπου το «αντίο» δε θα είναι ποτέ παντοτινό!