Το προνόμιο του να μεγαλώνεις

Ένα κορίτσι χαμογελά στην κάμερα με αυτόπεποιήθηση. Κλείνει πονηρά το μάτι, με κοιτάζει, έμενα και χιλιάδες άλλες γυναίκες. Από πάνω της ακριβώς εμφανίζονται μεγάλα χρωματιστά γράμματα: «Ρυτίδες; Όχι πια!» Ακολουθεί το κουμπί προτροπής για να μπει στο basket το εν λόγω προϊόν. Είναι περίπου στα 23-24 η κοπέλα.

Δίπλα μου ακριβώς έχω ένα περιοδικό που είναι αφιερωμένο στην ηλικία. Πώς τα 40s είναι τα new 20s, ατρόμητη στα 50s και η Carmen Dell’Orefice στα 92 της παραδίδει μαθήματα στυλ. Μέσα του υπάρχει μια δόση ρεαλισμού. Οι γυναίκες όμως που έχω δίπλα μου, που εργάζονται σκληρά, που ήταν multitaskers πολύ πριν γίνει της μοδός, που έχουν οικονομικές υποχρεώσεις, που έχουν να ξεπεράσουν σοβαρά προβλήματα υγείας, να φροντίσουν την οικογένειά τους και κάπου να βρουν χώρο για αυτές, αισθάνονται πως όλο αυτό είναι κάπως μακριά τους.

Όσο τα κεράκια στην τούρτα πληθαίνουν, χτυπούν διάφορα καμπανάκια – μεγαλώνουμε. Κάπου, κάποια στιγμή, ξεκινά ο ηλικιακός ρατσισμός. Με κάποιο τρόπο ξεκινά ο περιορισμός για το τι μπορείς να κάνεις, το κατά πόσο βλέπεις, αν το δέρμα σου παραμένει λαμπερό, πόσες ρυτίδες έχεις και πόσες λευκές τρίχες, τη βαρύτητα που χτυπά αλύπητα και όλη σου η ύπαρξη μπαίνει στο τραπέζι αυτών που πιστεύουν πως αν είσαι πάνω από 40 πρέπει να προσπαθείς να μοιάζεις με 20 κι αν είσαι 60 με 40. Να ντύνεσαι αναλόγως, να φέρεσαι αναλόγως και φυσικά να ταιριάζεις με τα trends δίχως να αλλάζεις.

Αναμφισβήτητα, η ηλικία φέρνει μαζί της αλλαγές. Ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε κάθε φάση μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την αντίληψή μας γύρω από αυτή. Οι γυναίκες που μεγαλώνουν φέρνουν μαζί τους κάτι ανεκτίμητο: τη σοφία του χρόνου, την αυτοπεποίθηση και την αυθεντικότητα. Κι αν αναρωτιέσαι τι σκέπτονται αυτές οι γυναίκες που είναι δίπλα μου, ορίστε κάποιες γυναίκες που εκτιμώ και θαυμάζω τι μου είπαν συζητώντας για αυτό...

Για εμένα, ο χρόνος και το ότι μεγαλώνω σημαίνει περισσότερες εμπειρίες, βιώματα,και τελικά περισσότερες ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις. Κι αυτή, η δική μου πραγματικότητα, το δικό μου ταξίδι στον χρόνο σημαίνει κι ερμηνεύται ως μεγαλύτερη ανθρωπιά. Γίνομαι πιο επιεικής, πιστεύω περισσότερο στους ανθρώπους. Κι αυτό είναι κάτι που δε θα το άλλαζα με τίποτα.

Δήμητρα Γούναρη, PCI-certified parent coach

Το να μεγαλώνει κανείς όμορφα είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας αλλά και συνθηκών. Για εμένα, η ζωή είναι ένα δώρο και δε θα αφήσω στιγμή να πάει χαμένη. Δε θα παραδοθώ ποτέ όσο έχω την υγεία μου και πνευματική διαύγεια. Έχω δίψα για τη ζωή και πολλούς στόχους ακόμη. Η ηλικία ούτε με περιορίζει ούτε με ορίζει σε τίποτα.

Mικαέλα Νόβακ-Μαρλή, μοντέλο – καθηγήτρια γερμανικής & αγγλικής φιλολογίας

Αν έχεις μνήμες, από κάθε φάση της ζωής σου, που σε κάνουν να χαμογελάς, το να μεγαλώνεις είναι προνόμιο. Τα χρόνια που έχω μπροστά μου ίσως να είναι και λιγότερα από αυτά που ήδη έζησα· ωστόσο, και πάλι είναι προνόμιο να μεγαλώνω, γιατί, με αυτή τη συνειδητοποίηση, επιλέγω πλέον να ζω, όσο μπορώ, πιο κοντά στη δική μου αλήθεια.

Μίνα Μισυρλή, σύμβουλος οικονομικού σχεδιασμού & επιχειρηματικής ανάπτυξης – εκπαιδεύτρια οικονομικών & επιχειρηματικών δεξιοτήτων – MSc Λογιστική & Χρηματοοικονομική – πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια ενηλίκων

Όταν κάτι μας κάνει χαρούμενους, μας φαντάζει λίγος, λειψός… Όταν κάτι μας κάνει να πονάμε, μας φαίνεται ατέλειωτος και γίνεται εχθρός. Αν λοιπόν στη ζωή σου είσαι χαρούμενος, είναι προνόμιο η μακροζωία για σένα. Αν όμως είσαι δυστυχής, ο χρόνος δεν είναι προνόμιο για σένα.

Αικατερίνη Οκάογλου, make-up artist – stylist – brow expert

Μετά τη διπλή μαστεκτομή και τώρα με τη μετάσταση, το μόνο που με νοιάζει είναι να μπορέσω να είμαι δίπλα στα παιδιά μέχρι να μεγαλώσουν. Κατάλαβα αλλιώς τον εαυτό μου μετά τις χημειοθεραπείες. Μακάρι να προλάβω να κάνω ρυτίδες και πρεσβυωπία.

η Σοφία μας, πρώην εργαζόμενη σε συνεργείο καθαρισμού – μητέρα 2 παιδιών

Τώρα στα 70, βιάζομαι να ζήσω ό,τι δεν μπόρεσα να κάνω στα 40, στα 50. Μια εκδρομή, ένα καλό βιβλίο, να ξοδέψω για εμένα, να επενδύσω σε εμένα, για να είμαι καλά εγώ και να βλέπω ευτυχισμένα τα παιδιά και τα εγγόνια μου.

Ευαγγελία Γεωργέλλη, αγρότισσα μα κυρίως ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος

Για το τέλος κράτησα αυτό:

Ο Πανδαμάτωρ Χρόνος όλα θα τα δαμάσει, χέρι-χέρι μαζί με τον θάνατο… Το τι κάνεις με τα λεπτά της ζωής σου, με οτιδήποτε εισβάλλει ή προσκαλείς μέσα σε αυτά τα λεπτά, είναι στο χέρι σου σε μεγάλο βαθμό. Ποιον υποδέχεσαι μέσα στον χρόνο σου, πού τον σπαταλάς, πού τον επενδύεις; Ο πλούτος σου είναι ο χρόνος σου

Σταυρούλα Αποστολίδου, συγγραφέας

Και ναι, είναι προνόμιο το να μεγαλώνουμε, δεν το έχουν όλοι. Μα το να μεγαλώνουμε όμορφα, με φροντίδα, αγάπη και σεβασμό για εμάς πρώτα απ' όλα είναι δώρο και το αξίζουμε!

Μέχρι την άλλη Παρασκευή, σε φιλώ!